Hoe bijzonder is het eigenlijk dat een contact in de trein verder gaat dan alleen de trein. Jaren hebben we met zijn vijven ‘s ochtends (en soms ook ‘s middags) heen en weer gereisd van Veenendaal naar Utrecht. Dan kom je in gesprek, is het gezellig en noem maar op. Ondertussen zijn twee van het groepje met pensioen, tijd om weer eens af te spreken na een succesvolle eerste keer bij Piet en Morine. Gerda nodigde ons uit om bij haar te kletsen en te eten. Op tafel: pizza gemaakt in Turks en Marokkaans brood. Spaghetti en een Italiaanse salade. Mjummie.
Het toetje was rechtsdraaiende biogarde met verse aardbeitjes (en slagroom). Hoe het recept precies in elkaar zit weet alleen Gerda. In ieder geval was het lekker. De achterblijvers, Michel en Britt, hadden voor zichzelf rode bietjes met een speklapje gegeten. Rode bieten vinden ze lekker en ik niet zo, dus konden ze het er mooi van nemen. 0
